Jaren heb ik er over gedaan om mijn tekeningen en schilderijen zo realistisch mogelijk te maken maar vanaf 2009 realiseerde ik me dat ik ‘vast’ zat. Ik wist niet goed meer hoe ik verder moest en was toe aan wat meer uitdaging.
Vanaf september 2009 ben ik daarom, in België, kunstonderwijs voor volwassenen gaan volgen.
Een soort Kunstacademie waar je deeltijd onderwijs kunt volgen.
Daar werd mij al vrijwel direct vertelt dat het zo realistisch mogelijk schilderen niets met kunst te maken heeft maar wordt gezien als ambacht.
Het eerste half jaar was ik daardoor behoorlijk in de war gebracht. Was het dan helemaal niet goed wat ik maakte?
Deze afgelopen 3 jaar ben ik behoorlijk heen en weer geslingerd en probeer ik mijn eigen weg hier in te vinden. Ik heb nog steeds wat moeite met veel non-figuratieve (abstract mag je niet meer zeggen) en moderne kunst maar ik ben ook bepaalde kunstenaars gaan bewonderen. Ik heb geleerd dat wanneer je je verdiept in de kunstenaar en het kunstwerk, je er anders naar gaat kijken. Maar tussen ons gezegd: echt niet alles hoor. Ik doe mijn best en hoor mijn grijze massa soms kraken.
Opvallend is dat de kunstenaars die ik heb leren bewonderen altijd eerst zijn begonnen met
realistische werken en deze ‘ambacht’ tot in de puntjes beheersten alvorens ze overgingen naar veel losser werk .
Wellicht kom ik er later nog eens op terug.
Op de foto’s laat ik het portret van Johnny Cash zien.
Een paar jaar geleden zou ik zijn doorgegaan tot een veel meer realistischer portret maar ik leer nu bijtijds te stoppen wat vaak resulteert in een interessanter beeld om naar te kijken.
Op het eindresultaat, bovenstaande foto, is te zien dat de ondergrond een belangrijke rol is blijven spelen.
Op een aantal plekken op bijv. voorhoofd, wangen en onder de neus komt de ondergrond er nog doorheen en
daardoor wordt het uiteindelijke beeld dus interessanter.
Het blijft echter een lastig moment om te kiezen wanneer je stopt maar oordeel zelf.
