Tijdens het opruimen van een lade in mijn atelier stuitte ik op een klein,
door veelvuldig gebruik versleten, boekje, een missaal.
Als klein kind ging ik af en toe op zondag mee met mijn grootouders naar de kerk en ik heb dat
kleine misboekje waarschijnlijk een keer van hen gekregen.
In misboekjes werden bidprentjes gestoken, zodat men tijdens een Mis kon bladeren en zo
deze personen in herinnering kon roepen.
Zo komt het vaak voor dat deze bidprentjes lang werden bewaard.
Er kon een afbeelding van een heilige op staan of de afbeelding van de overledene.
Ook in mijn kleine boekje zaten een aantal bidprentjes.
Voornamelijk van mensen die ik nooit gekend heb
en die al ver voor mijn geboorte waren overleden.
Tijdens het bladeren trok één mijn aandacht, vooral om zijn leeftijd.
Op de foto staat een klein manneke, Johan, formeel, in zijn zondagse pak gestoken.
In die tijd moet het nemen van een foto een hele gebeurtenis zijn geweest dat niets lijkt op het
in het wilde weg digitaal schieten zoals ons nu allemaal bekend is.
Het verklaart zijn houding, zijn nette kleding maar vooral zijn haar.
Nog mooier in de plooi dan zijn kleding is zijn glanzende haar.
Plat tegen zijn hoofd gestreken zodat zijn oren een beetje lijken uit te steken.
Mijn aandacht wordt getrokken naar de twee datums achterop het prentje en ik zie dat
hij al eenenzeventig jaar geleden is gestorven op 30 april 1944.
Dé dag dat het koninklijk huis de verjaardag van Juliana vierde.
Begraven op 4 mei 1944, wat wij nu kennen als dodenherdenking.
Beide zijn dagen die het hele land kent maar wie kent Johan nog?
Mijn oma vertelde wel eens over dit verdriet want het was haar kleine broertje.
Ze was twintig jaar ouder dan Johan.
Bijna aan het eind van de oorlog bezweek hij aan niervergiftiging, slechts negen jaar oud.
Dit jaar zou hij dus tachtig zijn geworden en mijn oma dus honderd…
Het is een heel klein prentje in zwart-wit maar ik besloot het toch te proberen.
Op wit papier met blauwe balpen. Zo heeft het geheel iets ‘fris’ gekregen.
Zijn jasje heb ik niet uitgewerkt maar slechts met een paar lijnen neergezet om het sterker te maken.
Er wordt gezegd dat je pas echt bent vergeten als helemaal niemand meer aan je denkt, dus bij deze dan…
Ik ben blij met het resultaat en dat zeg ik niet zo vaak.